Kategoria: Uncategorized

Nie chciałam się przyznawać do autorstwa. Ale właściwie… 😀
Z góry ogłaszam, że to nie są moje poglądy, tak jakby ktoś miał mi ochotę wypominać i rzucać tym w twarz. 😛

### Jak ślepy kaleka na własną śmierć czeka

Myśląc, że czeka mnie wielka kariera,
zrobiłem studia i tytuł zdobyłem.
Lecz przez kalectwo to wszystko cholera
wzięła i w domu na rencie skończyłem.
Jestem dziś nikim, choć chcę być kimś więcej,
pragnę mieć jaką bądź godną robotę.
Na próżno jednak wyciągam ręce,
nikt nie da pracy mi przez ślepotę!
Kalectwem Ślepota najgorszym na świecie,
bo drugiej tak ciężkiej niepełnosprawności,
to raczej nigdzie już nie znajdziecie,
co grzebiąc nadzieję, zostawia zdolności.
Nikogo nie więzi tak w życiu codziennym
najprostszych czynności ograniczenie
I choćby był ślepy niezwykle sumiennym,
to nie ma szansy na zatrudnienie.
Nie chcą szefowie mieć pracowników,
przez których firma mogłaby stracić,
gotowi użyć wszelkich uników,
Wolą już kary na PFRON płacić.
Życie na rencie to wegetacja,
szczególnie z poczuciem niezbitej pewności,
że frustrująca ta sytuacja,
to prosty rezultat niepełnosprawności.
I szlag może trafić, gdy jest się świadomym,
że można by ofert pracy nie zliczyć,
gdyby tak po prostu nie być niewidomym
lub gdyby chciano z kaleką się liczyć.
Mówią, że w mieście są możliwości,
tam więcej pracy, znajomych więcej,
lecz jak się wyrwać z tej miejscowości,
skoro i na to nie ma pieniędzy?
Dziś pomieszkuję wciąż z rodzicami,
choć czas upływa, przez palce ucieka,
tak trzeba, by nie pójść pod most z torbami.
I takie to życie ma polski kaleka.
Zostaje mi zgrzytać zębami z bezsiły
lub krzyczeć pośród tej wiecznej nocy,
bo sczezły plany, co mi się śniły,
po prostu dno, dno i z nikąd pomocy!

Jeśli każdy ma gdzieś swoją drugą połówkę, to znaczy, że jesteśmy jak skarpetki bez pary.
I tak leżymy i mieszamy się w wielkiej szufladzie życia.
Szkoda troszkę, że nie ma kogoś, kto by otworzył od czasu do czasu tę szufladę i osobiście sparował skarpetki jak trzeba. Wszak są takie, które kończą istnienie, nie będąc sparowane na dłużej, niż chwilę.

Wróble ćwierkają gdzieś po drugiej stronie ulicy. Słyszę je, gdy szum samochodów cichnie na moment. O szóstej rano ruch uliczny nie zdążył się jeszcze nasilić, więc okazji na podziwianie świergotów mam wiele. Słyszę każdy z samochodów jak mknie po suchym, niewystygłym zapewne od wczoraj asfalcie. Przez otwarte okno delikatne powiewy donoszą pomieszane wonie spalin, zmęczonej zieleni i wysychającej kanalizacji.
Jest ciepło.
Jest spokojnie.
Kracze wrona, skwirzą przelatujące czasem jerzyki, warczy motor. Na pobliskim zakręcie piszczą i zgrzytają tramwaje.
I… Jest cudownie. Świat to wielkie, otwarte, pociągające miejsce, upaja poczuciem wolności.
Lato w mieście też może być piękne, choć to uroda niezbyt nahalna.
Dobrze czasem wsłuchać się w szum pojazdów, przejeżdżających po zmierzchu głównymi ulicami. Gdy miałam lepszy wzrok, lubiłam stać w oknie i obserwować wieczorami ich światła.
Niesamowicie klimatyczne są wąskie, niebezpieczne uliczki, odwiedzane późnym, letnim wieczorem tóż przed zmierzchem. Nad nimi, między ścianami kamienic odbijają się okrzyki jerzyków, a ze smrodkiem spalin mieszają się inne wonie, wydobywające się z piwnic i cichych, ciemnych podwórek.
Ciężko porównać do czegoś błogość, ogarniającą człowieka, który wejdzie w strumień piwnicznego chłodu i zapachu wilgoci i stęchlizny, wydobywający się z mijanej w rozpalone południe bramy.
Nie da się oddać w słowach radości i jakby tęsknoty, które wywołują uśmiech, zarezerwowany dla starych, dawno niewidzianych wspomnień i przyjaciół. Taki właśnie uśmiech zdarza mi się, kiedy przechodząc ulicą słyszę wołania i odgłosy odbijania piłki na boisku czy krzyki dzieci na placu zabaw.
A jak opisać zapach rozdeptanej trawy w parku?
Jak oddać to zachwycone zaskoczenie, gdy stanie się niemożliwe i w lichym spłachetku zieleni tóż przy ruchliwej ulicy zacyka coś świerszczopodobnego?
To wszystko składa się na urok wyprażonego, wymęczonego upałami, zmiętego wielkiego miasta.
To taki mroczny, ciężki od kurzu, kompletnie niesielankowy czar.
Niekażdy umie zachwycić się chłodem piwnic czy odległymi łomotami i zgrzytami tramwaju, odbijanymi echem między oddającymi gorąco ścianami. Sama zwykle tego nie potrafię. Ale tym cenniejsze są chwile, w których jestem do tego zdolna, że zdarzają się rzadko.

Kilka razy dziennie pod naszymi oknami przejeżdża całę stado samochodów na sygnale. Rozlega się wtedy nieodmiennie wielkie wycie, jazgot, ogłuszający hałas i w ogóle, średnia to przyjemność znajdować się wtedy w pobliżu. Brzmi to, jakby się wściekły i gnały na ofiarę – takie odnoszę wrażenie. Pozostaje się tylko cieszyć, że siedzę wtedy zwykle zamknięta w cichym, ciepłym domku. Ale gdy otworzę okno, irytuje mnie ten zgiełk, bo jeśli akurat słucham czegoś, korzystając z głośników, hałas po prostu przykrywa to, co z siebie wydobywają. I tutaj pojawia się pytanie: po jaką cholerę te samochody służb wytwarzają aż tyle jazgotu? ? Ileż to razy zdarzyło się, szczególnie wtedy, gdy nie poruszałam się jeszcze po mieście tak sprawnie, jak teraz, że zostałam dosłownie ogłuszona? Uczucie porównałabym z tym, jakie miałam przebywając na imprezie rockowej, tylko w [hehe] wypadku karetek, dźwięki były stanowczo bardziej wnerwiające. Gdybym nie miała świadomości bycia na bezpiecznym chodniku i nie stanęła dodatkowo spokojnie, żeby to przeczekać, straciłabym orientację i ze strachu mogła wyleźć na ulicę, próbując się od niej oddalić. Zapewniam, że takie sytuacje się zdarzały. A ileż to razy,, ogłuszona, po prostu traciłam kontakt z otoczeniem?
Słuchajcie, zdaję sobie sprawę, że to jest po to, by każdego w promieniu dziesięciu kilometrów ostrzec, żeby wszyscy natychmiast uciekali takiej karocy z drogi i w ogóle, dla sprawniejszego przemieszczania się pojazdów uprzywilejowanych. Ale czy w tym celu trzeba mordować słuch ludzi wokół? Nie, nie wszyscy poruszają się dźwiękoszczelnymi samochodami z muzyką puszczoną na full. Są też przechodnie, tacy zwykli, szarzy ludzie, którym aż flaki podskakują, gdy przejeżdża pojazd na sygnale, a przygłuszeni są jeszcze dłuższą chwilę po jego zniknięciu. Zresztą… No proszę państwa, przecież po coś jest jeszcze ten, niełatwy wszak do przeoczenia, sygnał świetlny. Nawet ja byłam go w stanie dojrzeć jeszcze niedawno, więc i kierowcy dysponujący co do zasady dobrym wzrokiem powinni móc to uczynić. Czy istnieje więc jakiś naprawdę racjonalny powód, by te syreny wyły z głośnością z całą pewnością przekraczającą wszelkie normy dopuszczalnego hałasu? I czy da się z tym coś zrobić? I, oczywiście, czy komuś jeszcze takie rzeczy przeszkadzają, czy tylko mi?
No, a skoro sobie ponarzekałam, to teraz nadchodzi pora, by coś wychwalić, czyż nie? Chciałabym zatem oznajmić, że kupiłam niedawno przefajne kubasy. Kosztowały 7 zł za sztukę i nie wiem, jakie mają ilustracje, ale nie obchodzi mnie to szczególnie. Ważne, że mają super kształt, a mianowicie są niemal kwadratowe w przekroju pionowym. No i, najważniejsze: mają około pół litra pojemności. I takich właśnie wiaderek najbardziej potrzebuję. Są niewywrotne, trwałe, wielkie, a przy tym nadal niebrzydkie. No, chyba że są na nich jakieś odstręczające obrazki, to wtedy co innego. Ale nie mam jakoś natchnienia, by o nie spytać. Ani natchnienia, ani potrzeby. Zostaną więc na razie tajemniczymi kubkami o wymarzonym przeze mnie kształcie.
Kolejna rzecz, jaką warto pochwalić to pogoda. Widzicie, nie cierpię zimna. Minęły już dawno czasy, gdy nikomu nie chciało się palić w naszym mieszkaniu w piecach i średnia temperatura wynosiła jakieś 15 stopni. Wtedy to byłam odporna na niskie temperatury. Teraz pozostaje mi tylko powspominać, bo, co chyba ma związek ze spadkiem mojej masy ciała, marznę zawsze i wszędzie. Nawet wczoraj mi się to udało. Na dworze 20 ileś stopni, balkon otwarty, a Zuzanna pod kocem.
Nie zdziwi więc pewnie w związku z powyższym nikogo, że uwielbiam upał. Zeszłe lato rozczarowało mnie pod tym względem dość srodze, bo tylko kilka dni można było nazwać gorącymi. No co to ma być? To po to człowiek się cieszył, wyczekiwał, żeby potem nie wiedzieć przez większość czasu, czy ubrać długie czy krótkie spodnie i czy brać bluzę na wszelki wypadek? A teraz? No teraz to ja rozumiem, wreszcie się coś ruszyło. Mam nadzieję, że tak już zostanie. Przecież większość roku w Polsce to jakiś temperaturowy dramat, więc niechby choć parę tygodni pogoda porozpieszczała ciepłofili. Nie lubię mieć dylematów co ubrać. A mam je zawsze, gdy temperatura wynosi jakieś 21 do 23 stopni. Bo patrzcie: jeśli jest te 21 stopni i słońce grzeje, można by ubrać się na krótko. Jeśli natomiast słońce co chwila ukrywa się za chmurą, a do tego wieje, to i 23 stopnie mogą nie starczyć. A co, jeśli aura się złośliwie zmieni? No same problemy, moi mili, same problemy takie ni to ciepło, ni to zimno sprawia.

Normalnie chodzenie do weterynarza w celu obcięcia kotu pazurów uważam za przejaw cieniasowstwa i najprostszą drogę do pozbycia się pieniędzy na własne życzenie. Jednak w wypadku Łaciatka podejście to ulega całkowitemu zawieszeniu. Skoro dwie osoby na raz nie potrafiły pozbawić go więcej niż jednego pazura, starając się robić to przez bez mała godzinę, to domowymi metodami się najwyraźniej po prostu nie da. Problem polega na tym, że on od jakiegoś czasu cierpi na chorobę o nieznanej mi nazwie, która sprawia zdaniem naszej weterynarz, że jego organizm odrzuca pazury jako takie. Skutkiem tego, szpony robią mu się coraz dłuższe, coraz bardziej krzywe i pokraczne i wcale się nie złuszczają. W końcu Łaciatek chodzi, stukając nimi o podłogę jak pies. Bardzo tyflo, bo słychać dobrze gdzie aktualnie się znajduje, ale z drugiej strony nie wątpię osobiście, że sprawia mu to ból, a przynajmniej dyskomfort.
Zwykle obcinanie mu pazurów u wterynarza przebiegało wręcz irytująco spokojnie. Rozlegało się tylko lekkie, acz mocno rozdrażnione burczenie i ciachanie obcinacza, a za minutkę było po wszystkim. Myślałam sobie wtedy zawsze, że to widać ja coś robiłam nie tak, wykazywałam złe podejście. A może on czuje respekt przed obcymi i dlatego pozwala na tak wiele? A może oni po prostu mają jakieś magiczne sztuczki, którymi zamykają mu ten wrzeszczący dziób?
Sprawa wyjaśniła się przy ostatniej wizycie. No więc nie, oni nie mają zadnych wyrafinowanych metod panowania nad kotami. Takiego darcia parcha, jakie łaciatek zaprezentował, dawno, oj dawno nie słyszałam. Dość powiedzieć, że siedziałam dobre parę metrów dalej, a jego wrzask jednak zdołał mnie ździebko ogłuszyć. Brzmiało to strasznie, jakby go mordowano, ale ja już dobrze wiem z własnych doświadczeń, że on dużo więcej krzyczy, niż to warto. Poza tym pokąsał lekarza, choć trzymali go we dwoje i musieli… No, przynajmniej próbowali mu zasłonić głowę, żeby nie widział, jak pazury znikają.
Gdy zniknął ostatni, pani weterynarz stwierdziła, że Łaciatek to bardzo trudny przypadek. Czyli w sumie w delikatniejszych słowach wyraziła to, co powiedział nasz poprzedni weterynarz – że tak agresywnego kota to jeszcze tu nie mieli. A moje zdanie jest takie, że w przyrodzie nic nie ginie i łaciaty najwyraźniej jest przeciwwagą dla Czarnego. Gdyby charaktery ich dwóch połączyć, wyszłyby dwa całkiem normalne, w miarę znośne koty.

Trochę wykorzystując komentarze do wpisu, który przeniosłam na drugiego bloga, a trochę dodając od siebie, opowiem Wam o moim przebrzydłym zwierzyńcu. 🙂
Jestem szczęśliwą posiadaczką? No nieee, obraziłyby się pewnie o takie słowo. Opiekunką jestem trzech kotów. Na początek opowiem o Czarnym.
To jakże oryginalne imię zawdzięcza, suprajs suprajs! swojemu umaszczeniu. Ze smutkiem jednak odnotować muszę, że ostatnio weterynarz dopytywała o moje nazwisko, bo nie wiedziała, z którym Czarnym zapisanym w ich bazie ma przyjemność. I taka konkluzja mnie naszła: naprawdę, ktoś jeszcze jest aż tak mało kreatywny jak my? Zwykle spotykałam się z bardziej wyrafinowanymi imionami. Nawet tu, na Eltenie, nikt chyba nie nazwał swoich zwierzaków, odnosząc się po prostu do ich barwy. Jak już to Gizmo, Kitka, Enzo czy Ozzy.
"Jeśli istnieje rasa, której koty są czarne i duże, mają krótką gęstą sierść, sporą mordę i nieduże uszka, to może i on do niej należy." Tak napisałam kilka lat temu, a jakiś czas później wybrałam się na wystawę kotów rasowych. Zachwyciły mnie tam kiciusie bengalskie, takie maluśkie, bo dochodzące średnio do dwóch czy dwóch i pół kilo wagi, zgrabne i, o ile pamiętam, ładnie umaszczone, choć nie przypominam sobie jak dokładnie. 😀 Zachwyciło wielkie bydle, znaczy maine coon. Oo, takiego potwora mogłabym kiedyś mieć. Egipski łysol wzbudził we mnie, szczerze mówiąc, delikatne obrzydzenie. Owszem, był cieplutki i jakby zamszowy w dotyku, ale akurat obejrzeć można było przedstawiciela odmiany, charakteryzującej się pofałdowaną, jakby pomarszczoną i dodatkowo ździebko obwisłą skórą. Nic ślicznego według mnie. I nie zapamiętałabym kota brytyjskiego krótkowłosego czy tam szorstkowłosego, gdyby nie to, że przypominał bardzo mojego niedźwiadka. Tak tak, niedźwiadka. Podobno wygląda jak miś. Pani weterynarz zawsze tak się do niego zwraca.
Nie mogę się wypowiedzieć jednak wiążąco na temat rodowodu Czarnego, ponieważ jego tożsamość pozostaje zagadką. Ten kot to spadek po sąsiadach, których syn go przyniósł, ale nie mogli go zatrzymać. Przez długie lata mieszkał z moją babcią i był to jeden z nieszczególnie licznych, na ile się orientuję, kotów, których ostatecznie nie wyrzuciła z domu lub komuś nie oddała i jestem przekonana, że powodem stały się jego niespotykana wręcz łagodność, cielasowatość i przyjazne nastawienie. Bardziej proludzkiego kota w życiu nie widziałam. Grubas jeden to jest, z gatunku leniwych, model mało ruchliwy. Miły i spokojny jak cielaczek, jednak tulić się szczególnie nie lubi. Nie był do czułości przyzwyczajany od małego, a teraz już go ciężko wiele nauczyć. Na próbę podniesienia kiedyś reagował zesztywnieniem i rozstawieniem wszystkich kończyn, połączonym z nasilonym posapywaniem. Teraz nadal sztywnieje i widać, że nie jest to dla niego komfortowe. I wciąż chwyta pazurami ostatnią rzecz, jaka łączy go z podłożem. Kiedyś był to często obrus, co powodowało uniesienie go i zrzucenie na podłogę wszystkiego, co stało na stole.
Teraz koty nadal łażą oczywiście po blatach, ale nie ma obrusów. 🙂
mimo tej niechęci do zaborczych czułości włącza silnik i poddaje się bardzo chętnie pieszczotom, nie wiążącym się z braniem na ręce. Jeśli jednak za długo się go głaszcze, podgryza i odchodzi. Jeść lubi głównie suchą karmę, ale na szczęście mokre czasem też jest łaskaw liznąć. Niestety, tylko czasem. I weź wytłumacz zasmarkanym obrońcom uciśnionych zwierzątek, że on całe życie był przyzwyczajony do takiego odżywiania i nawet, gdyby mu suche zabrać i zostawić tylko mięso, choćby najlepszej jakości, nie ruszy go z własnej nieprzymuszonej woli. A z takimi ludźmi już miałam przeprawy, gdy spytałam w pewnej grupie, nawet nie fachowej, tylko po prostu lokalnej, jakie zaproponowaliby pomysły na wykorzystanie toreb po suchym żarciu. Boże, ile hejtu na mnie spadło i dobrych rad! I jakoś nie pomogło ignorowanie i napisanie komentarza w tonie "ustalmy sobie jedno: nie szukam mądrości nt. karmienia zwierząt, tylko konkretnej rady, co zrobić z opakowaniami po nim, które już mam". Choć, przyznać też muszę, tyle lajków, ile wysypało się pod tym komentarzem, rzadko dostaję gdziekolwiek. 😀 Widać nie jestem odosobniona w niechęci dla ustawiaczy życia z internetu.
Współżycie z czarnuchem jest bardzo przyjemne. Ani nie skacze specjalnie po meblach, ani nic nie przewraca, ani nie jest upierdliwy. No, chyba że na horyzoncie pojawią się głód albo jedzenie. Przyznaję, wtedy trudno go ignorować. kręci się to to wokół, skrzypi, miouczy, ociera się. Ale nie pcha się bezczelnie w pobliże ludzkiego pożywienia i nigdy nie kradnie, w przeciwieństwie, niestety, do własnoręcznie przeze mnie wychowanego Łaciatka.
Interesująca jest kwestia jego miauczenia. Kiedy zaczynał mieszkanie z nami, prawie nie potrafił tego robić. Chyba żaden z babcinych kotów tego nie umiał, mieszkając z nią. Ale skąd on się nauczył, że na nas może to podziałąć, nie mam pojęcia. Chyba przez obserwację Łaciatka. Choć to ciekawe, zważywszy, że na jego jęki też jakoś szczególnie żywiołowo nikt nie reaguje.
Teraz Czarny wydaje z siebie skrzypo-miauko-jęki, które spróbuję kiedyś uwiecznić i tu wrzucić pewnego razu, bo są nawet interesujące. Szczególnie ciekawy jest sposób, w jakie on je wydaje. Normalnie kot miauczy jednym ciągiem, po prostu "miaau". On natomiast robi to z takim wyrzuceniem powietrza na początku, jakby nie bardzo potrafił. Wychodzi z tego coś w rodzaju zduszonego w pierwszej i drugiej fazie "nnngiau".
Dobra wiem, dziwna jestem, próbując transkrybować kocie miauczenie. W sumie zastanawiam się, czy jakiś alfabet fonetyczny zawiera odpowiednie do tego znaczki. 😀 Obstawiam, że przydałaby się w tym celu już allofoniczna transkrypcja, nie tylko fonetyczna. Hm… Spróbuję to może po krótce wyłożyć, przynajmniej w sensie podstawowym, dla tych, którzy kompletnie nie ogarniają, o czym mówię.
Jest taka dziedzina lingwistyki zwana fonetyką. Zajmuje się ona badaniem powstawania, realizacji i opisem dźwięków mowy ludzkiej. Nasz alfabet, choć niewątpliwie zbliżony do zapisu fonetycznego, nie oddaje go w pełni, trzeba było więc stworzyć coś bardziej dokładnego, by móc realizować fonetykę na papierze. Tak powstały alfabety fonetyczne, dzięki którym każdą lub przynajmniej bardzo bardzo wiele głosek można zapisać czarodziejskim szyfrem, zrozumiałym dla nielicznych. 🙂 A mówiąc na poważnie, wykładowczyni zalecała nam w tym roku używanie alfabetu fonetycznego, żeby zaszpanować przed uczącymi się studentami prawa. Coś jej oni zrobili czy jak? 🙂
Allofony że tak przeskoczę całkowicie parę innych kwestii, to różne warianty jednej głoski. Np. w języku polskim głoska "t" może być realizowana na kilka sposobów, zależnie od tego, przed jaką inną głoską stoi. Gdy mówimy normalnie, nie czujemy tej różnicy, to są takie niuansiki, których normalnie nie zauważymy bez próby wymówienia wyrazu specjalnie inaczej, niż naturalnie wychodzi lub kiedy nie jesteśmy na to wyczuleni. Różnice są drobne, ale istnieją. Wynikają stąd, że gdy wymawiamy jedną głoskę, nasze narządy służące do mówienia już zaczynają się ustawiać do wypowiedzenia kolejnej. Co za tym idzie, jeśli do tej następnej język potrzebuje zostać cofnięty, dźwięk będzie nieco inny, niż gdyby ten kolejny miał być wypowiedziany z językiem bardziej wysuniętym do przodu. Żeby nie było tak wesoło, działa to też do tyłu, bo narządy nadal zostają w pozycji, potrzebnej do wyartykułowania wcześniejszego dźwięku, gdy przychodzi pora na ten po nim następujący. Allofony to właśnie te różne warianty jednego fonemu, czyli, wybaczcie mocne uproszczenie, głoski, a allofoniczne alfabety właśnie służą do tego, by takie niuanse również opisać. Powiedziałabym, że to jak alfabety fonetyczne, tylko bardziej szczegółowe.

Jeśli gdzieś popełniłam błąd w tłumaczeniu, to proszę mnie natychmiastowo poprawić. Faktem jest, że w zajęciach uczestniczyłam zawsze pilnie, ale z teorią mi nie do końca po drodze. Mogłam coś lekko pokręcić, choć troszkę wątpię, bym w tak podstawowej sprawie coś pomyliła.
O czarnym to na razie będzie tyle moi drodzy. O fonetyce, fonologii i wszystkich innych dziedzinach
językoznawczych również. 🙂