Wykopalisko 6 – Recenzja stołówki w Owińskach, którą opublikowałam na swoim profilu na fb rok temu

W odpowiedzi na posta kolegi Michała Dzienisowicza (który ukazał się na jego profilu na fb rok temu) oraz ulegając namowom i uznawszy, że faktycznie jest to ciekawy temat na wypowiedź, dokonam porównania specjałów z Tynieckiej z tymi serwowanymi w restauracji Stołówka przy Placu Przemysława 9 w Owińskach. Mój tekst nie będzie jednak tak entuzjastyczny, bo jako Polka bardzo lubię sobie ponarzekać i pokrytykować co się da. I ciekawe kto przeczyta tę recenzję od początku do końca, bo mało to tego nie będzie. 🙂
Po pierwsze: kolego Michale, co wy tam za cuda niewidy spożywać możecie! Feta, sałatka grecka, pesto, pierogi… tych słów w Owińskach nie słyszałam nigdy w połączeniu z wyrazem stołówka. Tutaj najbardziej zagraniczne danie to zupa neapolitańska, czyli po prostu warzywna bez mięsa, a za to ugotowana z serem topionym albo może żółtym, całkiem zresztą smaczna. Zwykle króluje przaśny i do bólu zwyczajny żółty ser, parówy i kiełbasa śląska. Najbardziej luksusowo brzmią może polędwica i parówki delikatesowe, czyli po prostu cienkie. Pierogi to były w ciągu mojego w sumie 12-letniego, aczkolwiek przerywanego doświadczenia z obiadami podane tylko raz – w bieżącym roku, 1 kwietnia na tzw. drzwiach otwartych. Wspomniany w powyższych komentarzach gulasz faktycznie jest do tej pory pyszny, ale wszystko dobrze, dopóki nie podadzą go z rozciapaną i rozwodnioną ziemniakową babrą. Wspomniana babra w postaci mniej lub bardziej wodnistej lub zmieszanej z jakimś tłuszczem chyba to tutaj codzienność. Pyrki w całości trafiają się rzadko, bo szybciej stygną. Za to co czwartek [mawiało się, że dlatego, że wtedy jada na stołówce wielu nauczycieli] obiadki są zawsze zacne: schaboszczak, pieczeń, na którą nie wiem czemu tak niektórzy narzekali, bo tłuszczu w niej prawie nie było, filet z kurczaczka… Na wszelkie pochwały moim zdaniem skromnym zasługują też pałki z kurczaka i sos z nimi podawany. Mięsko chudziutkie i łatwo odchodzące od kości, co się bardzo liczy, bo nie ukrywajmy, łatwiej po prostu poradzić sobie nie widząc z takim mięsem, skórka smacznie przyprawiona i chrupiąca nawet. No i te surówki: pycha, zawsze. Co do zup… No cóż, zwyczajowy rosół, który jest powszechnie uznawany za smaczny i godny uwagi tutaj, że się tak wyrażę nieładnie, dupy nie urywa. Wodnisty, słabo przyprawiony i mało w nim makaronu. Do innych zup nie mam większych obiekcji, poza osobistą niechęcią do niektórych. A apropo makaronu to jaka to duża szkoda, że dają go niezbyt często. I jaka druga szkoda, że gdy nastanie ten dzień, w którym zrobią makaron zapiekany z warzywami, to nie potrafią go przyrządzić. Zwykle są to posklejane serem bryłki, poza tym makaron luzem i do tego jakieś kawałki warzyw. Gotowanych. Jakoś to nie do końca współgra.
Na osobną wzmiankę tutaj moim zdaniem zasługuje zestaw-upiór, który zazwyczaj podawany był w weekendy, ale kilka razy [o zgrozo!] również w poniedziałek, a mianowicie grochówka i kaszka manna, chyba nawet na mleku ze sztucznym sokiem/sosem truskawkowym. Raz spróbowałam spożyć ten obiad w całości. O-Hy-da! Połączenie tych dwóch potraw to jakieś nieporozumienie. I na tę kaszkę też słyszałam narzekania i sama, przyznam się szczerze, również je produkowałam. Bo co, to ma być danie obiadowe? Jakby to tak dali na śniadanie, to byłabym wniebowzięta, ale na obiad to by się człowiek spodziewał czegoś konkretnego, no nie?
Kolejny temat rzeka to śniadania. W związku z ogólnym niezadowoleniem z częstego pojawiania się zup mlecznych, rada internatu wywalczyła to, żeby można było wybrać między rzeczonymi zupami a czymś innym – serem żółtym czy szynką, co tam kuchnia zarzuci. I co? Ano to, że jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki pyszne zupki ustąpiły częstotliwością pojawień się kulkom czekoladowym, oponkom oblepionym pseudo miodem i płatkom kukurydzianym. No faktycznie, bardzo zdrowy i pożywny posiłek. A mnie osobiście w tym boli to, że widocznie umowa z radą internatu alternatyw do tych płatków nie obejmowała. Po co zresztą, skoro ludzie je lubią.
W kwestii drugich śniadań nie mam wiele do powiedzenia: po prostu staram się unikać tych nie wiedzieć czemu dziwnie zajeżdżających bułek, które zbyt często są z masłem i nieśmiertelnych, zawsze obecnych jabłek. Co innego kiedy nadchodzi wielkie święto i dadzą rogale. Ooo, wtedy to zupełnie inna rozmowa. Tylko czemu do jasnej cholery te rogale są zawsze z jakimś rzadkim, lepkim i o wiele za słodkim dżemem?!
Obiady omówiłam na początku, przejdę więc do podwieczorków. I tu uwaga uwaga: nie mam się do czego przyczepić, naprawdę. Za to inni mają. Choćby taki drobny fakt, że dokładnie we wtorek w tym tygodniu dostałam na własność podwieczorek całej grupy, czyli 6 jogurtów o czymś świadczy. Może tym razem po prostu o tym, że po całym popołudniu na dworze i żarełku z grilla zamiast kolacji nikt nie miał ochoty na nie spojrzeć, ale fakt faktem pozostaje. Zawsze przygarniam chętnie niechciane jogurty, soczki i owoce I dlatego zabolało mnie marnotrawstwo opisane przez kolegę Denisa. Jak można wyrzucać coś takiego do kosza?! Jak w ogóle można wyrzucać jedzenie zdatne do użytku?!
A teraz kolacje: ach te kolacje… Zwykle są to posiłki dość monotonne. Najczęściej króluje szynka, ale różnych rodzajów i z różnymi dodatkami. Ostatnio panie w kuchni czy też może ktoś u góry ukochał sobie paprykę. A gdzie pomidor! A gdzie zielony ogórek! Jak chodzi o dodatki, to zwykle jest to żółty ser, rzadziej jajeczko gotowane, a dni, w których pojawia się sałatka ryżowa zdarzają się o wiele zbyt rzadko. O wiele. Bywało też, oczywiście też z bardzo małą częstotliwością, że dali sałatkę gyros. Dawniej była też sałatka warzywna… I jajecznica… Osobiście nie zauważyłam tego nigdy, ale mówi się, że zagęszczano ją mąką. Mówi się też, że z kolei mleko rozcieńcza się tu wodą, żeby więcej było. A to to akurat prawdopodobne wielce mi się wydaje.
Ogólnie ujmując to muszę przyznać, że ostatnio się zaczęli starać jednak trochę dogodzić jedzącym, pojawiają się nowe potrawy jak np wyżej wspomniane sałatki, a inne, jak mortadela, parówki zapiekane z serem odeszły do przeszłości. Szkoda zdaniem wielu, że to samo nie spotkało grubej parówy, która z mięsem wspólnego wiele nie ma, a mimo tych wszystkich przepisów, regulacji nakazujących np. niepodawania na stołówce dań smażonych więcej niż dwa razy w tygodniu nadal dość często jest jedyną rzeczą, którą można dostać na poniedziałkową kolację.
Mimo tych wszystkich rzeczy, które tutaj wytykam to, kurde, lubię tutaj się żywić. Zawsze podchodząc do okienka proszę o dużo, dużo dużo drugiego dania, czasem poza tym jeszcze sobie z przyjemnością skonsumuję na dokładkę talerzysko zupy. Jest naprawdę mało takich rzeczy, których nie ruszę, bo ja wybredny człowiek nie jestem, pomarudzę, ponarzekam, ale jak dają, to bierę i jest dobrze. W końcu je się po to, by żyć, a nie odwrotnie. Jednak tak wysokiej oceny jak kolega Michał tej kuchni dać nie mogę, no sorry. Świeże pieczywo np. to tylko przy sprzyjających warunkach, kiedy nie ma szefowej, tak to zawsze takie z poprzedniego dnia niestety. 🙁 Masła zwanego też betonem lub asfaltem, choć to nieco przestarzałe określenia, bo teraz już nie jest zamarznięte na kamień jak na lekarstwo, ledwo dwie skiby się posmaruje pod warunkiem, że nie jest zbyt miękkie. Herbata zwykle jest jadalna, ale bywa, że jest to woda o posmaku herbacianym, do tego nawet bez tych jadłospisowych cytryny i miodu. No właśnie, bo też piszą to o niej przy każdym posiłku, że z miodem i cytryną, a tak naprawdę różnie z tym bywa. Ale ogólnie, to bym nawet dała jakieś 7 na 10 od siebie kuchni tej szkoły.
A jak się komu nie podoba co tu piszę, to nic nie poradzę. Tak jest i tak było. W końcu i złe strony ujmuję, i dobre też. I nie wyrażam tylko swoich własnych opinii, ale też innych osób. Ponadto chcę podkreślić, że mimo wszystko jest to tekst o charakterze satyrycznym, napisany po to, by bawić a nie obrażać kogokolwiek.