Noc – wierszydło

I znowu dzień wstaje, spokojnie, powoli,
i znowu różowi się niebo na wschodzie
Ipowiew leciutki tak cieszy, orzeźwia,…
Samotność przed światłem się chowa jak codzień.
I jeszcze dzień jeden przeżyjesz w spokoju,
Radując się życiem i bojąc za razem,
wiedząc, że Twe szczęście kiedy noc się zacznie
W obliczu smutku będzie tylko wyrazem.
A gdy noc zapada, ciemna, długa, pusta,
Ty leżysz bezsennie, samotność się budzi,
I zazdrościsz innym, że tak spokojnie śpią,
I jesteś sam jeden w domu pełnym ludzi!
Aż w końcu dzień wstaje, spokojnie, powoli,
i znowu różowi się niebo na wschodzie
Ipowiew leciutki tak cieszy, orzeźwia,…
Samotność przed światłem się chowa jak codzień.
I jeszcze dzień jeden przeżyjesz w spokoju,
Radując się życiem i bojąc za razem,
wiedząc, że Twe szczęście kiedy noc się zacznie
W obliczu smutku będzie tylko wyrazem.

Gwoli ścisłości: zdaję sobie sprawę z faktu, że ten wiersz ma lepsze i gorsze momenty. Może któregoś dnia go poprawię.
I gwoli drugiej ścisłości: to, że napisałam wiersz, to najprawdopodobniej jednorazowy wybryk